Ξεχάσαμε την ψυχή

Ξεχάσαμε την ψυχή

Βγαίνοντας έξω για μια απλή βόλτα βλέπει κανείς πολλούς ανθρώπους . Τους βλέπει, τους παρατηρεί όμως; Τα άτομα σήμερα μοιάζουν με κενά δοχεία, σα να έχουν φύγει ενώ είναι παρόντες. Ο νους μονίμως σε κάποιο ταξίδι.

Δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν πραγματώνεται μόνο όταν κάποιος βρίσκεται μόνος του βυθισμένος σε σκέψεις, αντιθέτως μπορεί να το εντοπίσει κανείς και σε μια συζήτηση όπου η προσοχή τείνει να αποσπάται τακτικά και πηγαίνουμε από το ένα θέμα στο άλλο συνειρμικά.

Η αποξένωση που βιώνουμε πολλές φορές μοιάζει να είναι επιλογή άλλες αποτελεί ασυνείδητη συνήθεια.

Σε κάθε περίπτωση μπορεί να την αναγάγει κανείς ως αποτέλεσμα των συνεπειών της υιοθέτησης μιας στάσης ζωής προερχόμενης από τα κατάλοιπα της νεωτερικότητας.

Οι περισσότεροι τομείς της ζωής δείχνουν να πάσχουν σε κοινούς άξονες. Ένας από αυτούς είναι η ανάγκη για αποτέλεσμα, παραγωγή, κέρδος. Τρανό παράδειγμα αποτελεί η πίεση στον εργασιακό χώρο. Οι εργαζόμενοι πιέζονται τόσο ψυχαναγκαστικά όσο και εξωγενώς να παράγουν, να φέρουν αποτελέσματα, επιθυμητά νούμερα.

Δεν υπάρχει σεβασμός, πολλές φορές ούτε ο στοιχειώδης στο άτομο ως ψυχοϋποκειμενική ολότητα.

Φαίνεται να αντιμετωπίζουμε τους άλλους εργαλειακά και το αποτέλεσμα όλου αυτού συνιστά μια παθογένεια τις συνέπειες της οποίας δεν μπορεί κανείς να ενστερνιστεί απόλυτα.

Η βασική ροπή που έχει ο άνθρωπος είναι προς το καλό, αγνό, αγαθό.

Μπορούμε να το παρατηρήσουμε αυτό στις μικρότερες ηλικίες, καθώς τα παιδιά δείχνουν να ανταποκρίνονται στην καλοσύνη αυτομάτως σε αντίθεση με τους ενήλικες οι οποίοι όσο περνούν τα χρόνια και εξαιτίας των ‘’ουλών’’ που αποκτούν διστάζουν.

Ο άνθρωπος δεν είναι μια σάρκα και ένας εγκέφαλος, είναι και ψυχή η οποία όσο δύσκολο είναι να οριστεί τόσο εύκολο είναι να εντοπιστεί. Την κατανοούμε όταν κοιτάμε ο ένας τον άλλον στα μάτια.