Σκέψεις αυτογνωσίας
Τι είναι το γνώθι σαυτόν; Πώς το πραγματώνει κανείς; Είναι μια αναγκαία διαδικασία στα πλαίσια της αυτοεξέλιξης που όλοι ποθούν. Είναι όμως εύκολη, ευχάριστη;
Αδιαμφισβήτητα το να γνωρίζει κανείς τον εαυτό του σε βάθος να καταλαβαίνει δηλαδή τους εσωτερικούς παράγοντες που είναι υπεύθυνοι για όλα όσα τον διαμορφώνουν, τα κίνητρα, τις πεποιθήσεις, τα θέλω, τις ιδέες.. αποτελλεί τον ακρογωνιαίο λίθο στην διαδικασία της ηθικής και πνευματικής λάξευσης.
Αγνοούμε τόσα πολλά πράγματα τα οποία παίζουν σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση μας. Ζούμε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας σε υπνωτική κατάσταση. Κατά την διάρκεια μιας προσπάθειας να αναλάβουμε τα ηνία του εαυτού συνοδευόμενης από την επιθυμία επίτευξης μιας ζωής διεπόμενης από συνειδητότητα το άτομο έρχεται αντιμέτωπο με τον ίδιο του τον εαυτό ο οποίος αποτελλεί ταυτόχρονα έναν πολύτιμο σύμμαχο αλλά και αδιαφιλονίκητο εχθρό.
Ελλαττωματική τελειότητα
Ο λόγος που εναρμονίζουμε τόσο μεγάλες αντιθέσεις μέσα μας στην καθημερινή ύπαρξη έγκειται στην ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης. Την συνιστά μια ελλαττωματική τελειότητα η οποία είναι ικανή τόσο να θερίσει θύελλες όσο και να γεννήσει θαύματα.
Ερωτήσεις αυτογνωσίας
Όταν αποφασίσουμε να γνωρίσουμε εμάς τους ίδιους ερχόμαστε αντιμέτωποι με την σκληρή αλήθεια που μας συνιστά. Ποια η ρίζα των κινήτρων που έχουν κινητοποιήσει την ζωή μας; Έχουμε δίκιο να λιγοψυχούμε για την έκβαση της, για τους καρπούς που θερίζουμε; Μήπως τα κίνητρα που θέσαμε ως βάσεις για την διαμόρφωση μιας ζωής θεωρούμενης ως ιδανικής δεν ήταν καν προϊόντα ελεύθερης επιλογής; Ή μήπως κατασκευάζουμε μια εκδοχή του εαυτού μας τέτοια που να μας ικανοποιεί στα πλαίσια μιας φαντασιοπληξίας γεγονός που κάποια στιγμή έρχεται σε σύγκρουση με την επικρατούσα πραγματικότητα.
Είναι άβολο πράγμα η αυτογνωσία διότι όποιος την επιχειρεί αποδέχεται την δυναμική που αυτή συνιστά ως εργαλείο αλλά και την άσχημη πραγματικότητα που επιφέρει στην συνειδητοποίηση των ελαττωμάτων, των πτυχών της προσωπικότητας που εάν μας δινόταν μια δυνατότητα θα ξεριζώναμε μια κι έξω.
Η ελαττωματική τελειότητα που προαναφέρθηκε συνιστά την ουσία της ανθρώπινης φύσης. Δεν πρόκειται όμως για κάτι το αρνητικό. Είναι απλώς αυτό που είναι. Ότι αφήσαμε να γίνουμε. Στην διαμόρφωση μας παίζουν ρόλο τόσοι πολλοί παράγοντες που όταν αρχίζουμε να κατανοούμε αυτούς καθαυτούς αλλά και τον ρόλο που αφήσαμε τον εαυτό μας να υποδυθεί τρομάζουμε με το πόσο λίγοι έχουμε υπάρξει, λίγοι για εμάς τους ίδιους.
Από την άλλη πλευρά όμως ο άνθρωπος πάντα επιχειρεί το μέγιστο στα όρια της προσωπικής του δυνατότητας. Εκεί έγκειται η ελαττωματική τελειότητα. Στο γεγονός ότι εκ των υστέρων πολλές πτυχές μας που κατακρίνουμε κοιτώντας από απόσταση αποτελούν εμάς τους ίδιους. Και αυτό ακριβώς θα πρέπει να αποδεχτούμε, εμάς όπως είμαστε, με τα ελαττώματα και τις αστοχίες μας. Εάν θέλουμε να πετύχουμε κάποια αυτογνωσία θα πρέπει να αποδεχτούμε την αλήθεια που μας συνιστά, μπορεί να είναι άσχημη, άβολη, όμορφη ή και όλα μαζί ταυτόχρονα. Αποτελλεί όμως το αποτέλεσμα που μας διέπει και αυτό σίγουρα δεν μπορούμε να το αποφύγουμε.
Θα πρέπει κανείς να διαθέτει πρόθεση, όρεξη και να επιδεικνύει υπομονή στον δρόμο της αυτογνωσίας. Έναν δρόμο ατέρμονο όπως και η ίδια η εξέλιξη της ζώσας πραγματικότητας ο οποίος όμως προσφέρει δώρα τα οποία μπορούν να ιδωθούν και να αξιοποιηθούν ανάλογα με την πρόθεση που κυριαρχεί μέσα στον καθένα.
“Χρειάζεται θάρρος… για να υπομείνουμε τους οξύτατους πόνους της αυτογνωσίας αντί να επιλέξουμε τον αμβλύ πόνο της αναισθησίας που θα διαρκούσε για το υπόλοιπο της ζωής μας.”
Marianne Williamson
Αγγελική Μπεϊλέρη
