Δεν υπάρχει προορισμός

Οι άνθρωποι τείνουν πάντα να προσπαθούν να φτάσουν κάπου, να αξιώσουν κάποιο ‘’ιδανικό’’ να περιμένουν μια κακή κατάσταση να τελειώσει ώστε να πουν ότι είναι καλά. Ο προορισμός που ελπίζουν να φτάσουν, η εκάστοτε προσωπική ‘’Ιθάκη’’ πολλές φορές είναι η πηγή πολλών δεινών που οι ίδιοι προκαλούν στους εαυτούς τους.

Παρόλο που η στοχοθεσία είναι απαραίτητη για την αυτοεξέλιξη, συχνά παρατηρείται ότι η ιδέα του ιδανικού μπορεί να μεταμορφωθεί σε έναν πανίσχυρο δυνάστη ρόλος του οποίου είναι να μας κρατά μονίμως σε μια ανυπομονησία, προκαλώντας συναισθήματα χαμηλής αυτοεκτίμησης και φόβου. Απομακρύνοντας μας από το παρόν.

Πως δημιουργούμε ψεύτικα ιδανικά

Ζούμε σε μια εποχή κατά την οποία η δυνατότητα για πρόσβαση σε γνώση και πληροφορίες είναι μεγαλύτερη από ποτέ γεγονός που μπορεί να προκαλέσει μια εικόνα για το πώς πρέπει να είναι η ζωή. Μαθαίνουμε να επιθυμούμε το ελκυστικό, το άνετο, το άφθονο.

Είναι τόσο προβληματικός ο τρόπος κατά τον οποίο αξιολογούμε τις ανάγκες και τους στόχους μας, θα μπορούσε να ειπωθεί ότι δεν πρόκειται για τίποτε παραπάνω από μια μιμητική διαδικασία. Φαίνεται ότι επιθυμούμε όσα έχει κάποιος άλλος απλά και μόνο διότι η συνολική του εικόνα δείχνει να συμπεριλαμβάνει κάτι που εμάς μας λείπει. Έτσι τον μιμούμαστε με την ελπίδα εάν ακολουθήσουμε τα δικά του βήματα να γίνουμε σαν αυτό που μας εντυπωσιάζει.

Η αυτογνωσία ως βάση για την ζωή

Απουσιάζει οποιαδήποτε έννοια αυτογνωσίας από τα άτομα και η ζωή μοιάζει κενή. Δεν έχουν μάθει να ξέρουν τι θέλουν, να ξέρουν τον εαυτό τους. Μάθανε μόνο να επιθυμούν αυτό που τους εντυπωσιάζει επειδή δείχνει να κάνει κάποιον άλλον χαρούμενο. Έτσι τοποθετείται ένα ιδανικό το οποίο ο καθένας ορίζει κάθε φορά ως το απόλυτο για τον εαυτό του γεννώντας την ιδέα ενός προορισμού.

Η λανθασμένη εικόνα της ιδανικής ζωής μπορεί να επιφέρει πολλές αρνητικές συνέπειες με βασικότερη ένδειξη το ότι μονίμως φαίνεται να μην καταλαβαίνουμε τι μας φταίει. Κάτι τέτοιο συμβαίνει διότι τοποθετούμε τον εαυτό μας σε σύγκρουση με αυτό που είναι και εκείνο που θέλει να είναι.

Η εικόνα της τέλειας ζωής ως αποτέλεσμα εσωτερικής σύγκρουσης

Πέρα από την λάθος εικόνα της τέλειας ζωής που μπορεί να έχει κάποιος το να θεωρούμε ότι υπάρχει μια κατάσταση στην οποία αν φτάσουμε τότε θα είμαστε καλά μπορεί να έχει επικίνδυνες προεκτάσεις πολύ απλά διότι αυτόματα απορρίπτουμε το τώρα. Ακυρώνουμε την ζωή που ζούμε και περιμένουμε διαρκώς να φτάσουμε κάπου. Μάλιστα είναι πολύ συνηθισμένο να χτίζουμε την προσωπική μας Ιθάκη τόσο δύσκολα προσβάσιμη αλλά ταυτόχρονα γοητευτική και τέλεια πολύ απλά για να δικαιολογήσουμε την αναλγησία και την αναβλητικότητα που καθόλου δεν μας αρέσει να αντιμετωπίζουμε.

Θέτουμε ψεύτικα ορόσημα για να ξεκινήσουμε να ζούμε παραμένοντας βυθισμένοι σε μια κατάσταση εσωτερικής σύγκρουσης προερχόμενης από το αίσθημα του φόβου είτε αυτός στηρίζεται σε εμπειρίες του παρελθόντος που ανησυχούμε να μην επαναληφθούν είτε είναι απόλυτα πλασματικός και πηγάζει υποσυνείδητα.

Ο μεγαλύτερος εχθρός είναι ο ίδιος μας ο εαυτός

Δεν υπάρχει κάτι το τέλειο που θα πρέπει να αποκτήσουμε  ούτε μια φανταστική ουτοπία την οποία πρέπει να ζούμε. Εμείς οι ίδιοι είμαστε τέλειοι. Δεν χρειάζεται να γίνουμε “σαν αυτόν, ή σαν εκείνον” για να είμαστε ευτυχισμένοι, για να μας σέβονται να μας αποδέχονται. Χρειάζεται να αποδεχόμαστε τους εαυτούς μας και την προσωπική μας ιστορία και φυσικά να αντιμετωπίσουμε τον μεγαλύτερο μας εχθρό που τον βλέπουμε κάθε μέρα στον καθρέφτη.

Η απόρριψη της ιδέας του προορισμού προκύπτει σαν ανάγκη για αποδέσμευση από την ανασφάλεια, το άγχος, την μελαγχολία που προκύπτει από την απουσία του. Μάλιστα δεν θα πρέπει να συγχέεται η ιδέα του με αυτήν της στοχοθεσίας  αλλά αντιθέτως να εκληφθεί ως μια προβληματική κατάσταση την οποία ωστόσο τείνουμε να εκλογικεύουμε και μας κρατά σε μια διαρκή αναμονή διότι φαίνεται να νιώθουμε πιο βολικά όταν συνέχεια κάτι περιμένουμε με συνέπεια την ΄΄απόρριψη’’ του εαυτού και μια ζωή που απλώς την αφήνουμε να περνάει.

Δεν υπάρχει λοιπόν κάποια ‘’Ιθάκη’’ στην οποία πρέπει να φτάσουμε, βιώνουμε ήδη το μεγαλύτερο θαύμα που είναι αυτό της ύπαρξης. Ας κάνουμε συνειδητές επιλογές ώστε η ζωή την οποία βιώνουμε να είναι εκείνο που πραγματικά ποθούσαμε και ίσως κάποια στιγμή μπορέσουμε να αντιληφθούμε την ομορφιά της απλότητας και το ότι εμείς είμαστε η πηγή τόσο της ευτυχίας όσο και της δυστυχίας μας.

Αγγελική Μπεϊλερη