Η ευτυχία ως απόλυτος αυτοσκοπός
Φυσικά υπάρχουν πολλές απόψεις αναφορικά με το τι είναι η ευτυχία και ο καθένας μπορεί να την ορίσει με έναν δικό του τρόπο καθώς πρόκειται για μια υποκειμενική έννοια που τα άτομα μεταφράζουν βασιζόμενα στις εμπειρίες τους. Θα μπορούσαμε να υιοθετήσουμε μια γενική σκοπιά και να την ορίσουμε ως μια κατάσταση ευφορίας, χαράς και ικανοποίησης κατά την οποία το άτομο νιώθει ότι η ζωή του αποκτά νόημα.
Η ευτυχία είναι ένα συναίσθημα στο οποίο αντανακλάται η ευθυγράμμιση των εσωτερικών μας προσδοκιών με την επικρατούσα πραγματικότητα στο περιβάλλον μας.
Είναι αγάπη, η δυνατότητα να νιώθει κανείς ολοκληρωμένος, η ουσιαστική επικοινωνία με τους άλλους ανθρώπους, η θετική ενέργεια, η εκπλήρωση των στόχων μας, η εναρμόνιση του εσωτερικού μας κόσμου με τον εξωτερικό, και πολλά πολλά άλλα..
Ετυμολογικά η λέξη ευτυχία στα αρχαία ελληνικά αποτελείται από το εὖ και την τύχη και θεωρείται ως κατάσταση ευφορίας και ψυχοσωματικής ικανοποίησης που πηγάζει από την επίτευξη κάποιων στόχων[1].Το ζήτημα που προκύπτει με την έννοια της λέξης είναι το κατά πόσο μπορούν να συμφωνήσουν όλοι στο να καθιερωθεί ένας ορισμός που θα την αποτυπώνει πιστά.
Ο λόγος που συμβαίνει κάτι τέτοιο είναι σε πρώτο πλάνο διότι οι άνθρωποι νιώθουν ευτυχισμένοι με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους ο καθένας. Ένα κοινό σημείο που θα μπορούσαμε να εντοπίσουμε κατά την αποτύπωση παραδειγμάτων αυτής της ευφοριακής κατάστασης θα μπορούσε να είναι το γεγονός ότι είναι περιστασιακές , φευγαλέες στιγμές που βιώνει το άτομο σε διαφορετικές φάσεις της ζωής του.
Η ευτυχία είναι μια κατάσταση πληρότητας. Όταν κάποιος άνθρωπος είναι ευτυχής νιώθει ότι δεν του λείπει τίποτα, ότι έχει όλα όσα χρειάζεται και μπορεί να απολαμβάνει την ζωή. Βέβαια μια τέτοια άποψη δεν αναφέρεται στα υλικά αγαθά καθώς αν ίσχυε κάτι τέτοιο ευτυχισμένοι θα αισθάνονταν μόνο οι πλούσιοι άνθρωποι. Αντιθέτως η αναφερόμενη πληρότητα αναφέρεται στην δυνατότητα να έχει κανείς μια ζωή γεμάτη ποιοτικά με τέτοιον τρόπο ώστε να είναι σε θέση να την απολαμβάνει με όλο του το είναι καθώς αυτή η απόλαυση είναι και εκείνο που συνιστά την δυνατότητα συνειδητοποίησης ότι κάποιος είναι ευτυχής.
Ακόμη παρατηρείται σήμερα η επικράτηση της άποψης ότι η ευτυχία κατακτιέται όταν ζει κανείς στην στιγμή. Τί θα μπορούσε να σημαίνει κάτι τέτοιο;
Άραγε ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στο να ζει κάποιος στην στιγμή και να ζει γενικά;
Η διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι όταν λέμε ότι κάποιος ζει στην στιγμή εννοούμε ότι βιώνει με όλη την παρουσία του το θαύμα της ζωής, δεν ταξιδεύει ο νους και το πνεύμα του στο παρελθόν ή σε μελλοντικές προβλέψεις τον καταστάσεων. Ο Έκχαρτ Τόλε [2] στην διδασκαλία του αναφορικά με την δύναμη του τώρα υποστηρίζει ότι το άτομο μπορεί να κατακτήσει την ευτυχία μόνο εάν είναι απόλυτα παρόν στην κάθε στιγμή.
Θεωρεί ότι εάν κοιτάξουμε προσεκτικά η ζωή αποτελείται πάντοτε από μία μόνο στιγμή και ότι αυτή η μοναδική στιγμή είναι το μόνο πράγμα απ’ το οποίο δεν μπορεί κανείς να ξεφύγει. Ανεξάρτητα απ΄ το πόσο αλλάζει η ζωή το μόνο σίγουρο είναι πως βρισκόμαστε πάντοτε στο τώρα.
Συνεχίζοντας λέει πως όταν συμφιλιώνεται κανείς με την παρούσα στιγμή, νιώθει σαν στο σπίτι του ακόμη και όταν δεν είναι, στην αντίθετη περίπτωση το άγχος μας κυριεύει και το κουβαλάμε μαζί μας.
Θεωρεί ότι ο διαχωρισμός της ζωής σε παρόν, παρελθόν και μέλλον είναι μια ψευδαίσθηση η οποία δημιουργείται από το μυαλό μας. Το μόνο πράγμα που υπάρχει είναι το τώρα καθώς ακόμη και το μέλλον όταν εκδηλωθεί θα είναι το τώρα.
Το πρόβλημα προκύπτει στο ότι αισθανόμαστε ότι υπάρχει μια μελλοντική στιγμή στην οποία πρέπει να φτάσουμε η οποία είναι πιο σημαντική, κάτι τέτοιο το χαρακτηρίζει ως έναν δυσλειτουργικό τρόπο ζωής καθώς δημιουργεί ένα ρεύμα ανησυχίας έντασης και δυσαρέσκειας.
Εμβαθύνοντας περαιτέρω υποστηρίζει πως οι περισσότεροι άνθρωποι μπερδεύουν το τώρα με το ότι συμβαίνει στο τώρα γεγονός που δεν ισχύει διότι το τώρα είναι βαθύτερο, είναι ο χώρος στο οποίο συμβαίνει. Όταν μπαίνει κανείς στο τώρα βγαίνει από το περιεχόμενο του νού του, οι σκέψεις σταματούν να απορροφούν όλη την προσοχή, αρχίζει να συνειδητοποιεί κανείς πόσο πιο απέραντος είναι από τις σκέψεις του.
Ευτυχία είναι η ισορροπία στην ζωή μας
Άλλη μια οπτική υποστηρίζει ότι ευτυχία είναι η ισορροπία στην ζωή μας. Πιο συγκεκριμένα, οι άνθρωποι νιώθουν ευτυχισμένοι με ποικίλους τρόπους και όταν αξιώνουν αυτό το συναίσθημα συνειδητοποιούν την παροδικότητα που ενέχει και στόχος τους είναι να το διαιωνίσουν.
Είναι εφικτό να παρατείνει ή και να διαιωνίσει κανείς το συναίσθημα της ευτυχίας εάν αντιληφθεί πως δεν εξαρτάται από εξωτερικούς παράγοντες απλά καθρεφτίζεται σε αυτούς και στην πραγματικότητα βρίσκεται μέσα μας περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να το βιώσουμε. Το συναντάμε τόσο μέσα από μεγάλα κατορθώματα όσο και από τα πιο απλά.
Βρίσκοντας κανείς την ισορροπία ανάμεσα στην εσωτερικότητα του και στο πώς αυτή μεταφράζεται στην πραγματικότητα που βιώνει μπορεί να παρατείνει το συναίσθημα της ευτυχίας και να μην το χάνει εξαιτίας της συνήθειας η οποία σκοτώνει όλες εκείνες τις μεγάλες στιγμές που ποθούσαμε να συμβούν και όλα εκείνα τα κατορθώματα που ελπίζαμε να πετύχουμε.
Σημαντικό για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο είναι το να μην ξεχνάει το άτομο τα κίνητρα που τον οδήγησαν να έχει συγκεκριμένους στόχους και επιθυμίες και να κατανοήσει πως η ζωή είναι μια κατάσταση συνεχόμενης εξέλιξης.
[1] Ο ορισμός προέρχεται από το βικιλεξικό
[2] 1948- Γερμανοκαναδός συγγραφέας πνευματικής αναζήτησης, Το έργο του έχει να κάνει με την εσωτερική πνευματική αναζήτηση και την αφύπνιση της συνείδησης.
Μπεϊλέρη Αγγελική
